Ocieplenie budynku

Najczęściej remontowane domy ociepla się 10–20 cm wełny mineralnej lub styropianu. Izolacja takiej grubości, da współczynnik U od 0,40 do 0,15 W/(m²•K) (bez uwzględnienia izolacyjności istniejącej ściany).

Wykonanie grubszej izolacji jest wprawdzie możliwe, ale kłopotliwe ze względu na trudności z mocowaniem, ponadto nakłady poniesione na ocieplenie budynku będą niewspółmiernie duże w stosunku do oszczędności na ogrzewaniu.

Optymalną grubość izolacji powinien dobrać architekt w ramach projektu termomodernizacji. Będzie ona zależała od materiału, z jakiego zbudowane są ściany, ich grubości oraz cen paliwa, jakim budynek jest ogrzewany. Na przykład dom ogrzewany drogą energią elektryczną lub gazem płynnym warto ocieplić bardziej, niż opalany stosunkowo tanim węglem.

Bezspoinowy system ociepleń

Najczęściej na mokro. Najpopularniejszą technologią ocieplania domów jest zaizolowanie ścian przyklejanym na klej styropianem lub wełną mineralną i wykończenie elewacji tynkiem (bezspoinowy system ocieplania BSO).

Płyty izolacyjne przykleja się na tzw. mijankę (spojenia dwóch sąsiednich rzędów nie znajdują się w tej samej linii), pokrywa cienką warstwą zaprawy i zatapia w niej pasy lekkiej siatki zbrojącej z włókna szklanego (z 10 cm zakładem). Zewnętrzne ościeża okienne i drzwiowe oraz narożniki ścian zabezpiecza się profilami wzmacniającymi. Całość gruntuje i pokrywa tynkiem cienkowarstwowym.

Ważne jest, by wszystkie materiały użyte do ocieplenia były do siebie dopasowane - od kleju po tynk i farbę. Dlatego najbezpieczniej jest stosować rozwiązania systemowe, w których wszystko pochodzi od jednego wytwórcy. Samodzielny dobór jest trudny, zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem oraz z utratą gwarancji producenta.

Dobierając materiały, trzeba wiedzieć, że w systemach opartych na styropianie stosuje się tynk akrylowy, mineralny lub silikatowy. W przypadku wełny mineralnej, można wykorzystać tylko tynki paroprzepuszczalne - silikatowe albo mineralne, które nie stanowią zbyt dużej bariery dla pary wodnej. Ponadto jeśli remontowany dom stoi w pobliżu ruchliwej ulicy, warto położyć tynk silikatowy, na którym wolniej osiada kurz, a powstałe zabrudzenia łatwiej zmyć.

Wełna mineralna i styropian

Wełną czy styropianem? Zarówno styropian, jak i wełna mineralna mają bardzo dobre właściwości termoizolacyjne. Współczynniki przewodności cieplnej dla styropianu i wełny mineralnej są zbliżone - 0,032-0,045 W/(m•K) dla styropianu oraz 0,035-0,045 dla wełny mineralnej. Dlatego o wyborze decydują inne właściwości tych materiałów.

Styropian to materiał łatwiejszy w obróbce i montażu. Jest obojętny dla skóry i błon śluzowych, nie wywołuje żadnych podrażnień. Ponadto jest lekki, waży blisko dziesięciokrotnie mniej niż wełna mineralna. Łatwiej więc go transportować i magazynować. Styropian oraz akcesoria niezbędne do montażu systemu (klej, kołki mocujące) są tańsze od wełny i dodatków do niej. Poza tym nie ma obawy o to, że konstrukcja budynku ocieplanego styropianem zostanie nadmiernie obciążona.

Z kolei wełna mineralna charakteryzuje się bardzo dobrą przepuszczalnością pary wodnej. Ze względu na dużą izolacyjność akustyczną, doskonale nadaje się także do stosowania w miejscach o dużym natężeniu hałasu. Płyty wełny lamelowej (o regularnym układzie włókien), wykazujące dużą elastyczność, będą łatwiejsze w aplikacji na budynkach o nieregularnych bryłach.

Wełna na ruszcie. Mniej popularnym sposobem ocieplania ścian jest metoda lekka sucha, która polega na mocowaniu wełny mineralnej (bez kleju) do rusztu konstrukcyjnego (z drewna lub stali), który przytwierdza się do muru za pomocą wkrętów.

Ruszt montuje się dwuwarstwowo (pionowo, a następnie poziomo lub odwrotnie - kolejność należy dopasować do planowanego sposobu wykończenia elewacji). Drugą warstwę nabija się po wypełnieniu pierwszej płytami izolacji, ruszt pokrywa się folią wiatrochronną, a miejsca połączeń uszczelnia się wiatroszczelną taśmą samoprzylepną. Potem przytwierdza się listwy rusztu dystansowego, który na całej powierzchni ścian tworzy szczelinę wentylacyjną. Umożliwia ona osuszanie wiatroizolacji oraz ocieplenia. Szczeliny tej nie wolno zatykać na dole (przy cokole) ani u góry (pod okapem dachu). Otwory te wymuszą bowiem grawitacyjny obieg powietrza. Na koniec wybraną okładzinę elewacyjną (najczęściej deski) montuje się do rusztu dystansowego. Zaletą tej metody jest łatwość napraw, polegająca na wymianie uszkodzonego elementu.

Joanna Dąbrowska
fot. Atlas